Steve Irwin kimdir

Sizce en vahşi hayvan hangisi? Ya da en fazla hangi hayvana cesurca dokunabilir, hatta sarılabilirsiniz? Steve’in aileden gelen mesleği vahşi yaşamı kapsıyordu. Anne ve babasının kurduğu hayvanat bahçesi, onun tüm hayatı olmuştu. Aşkı ile burada tanıştı, evlendi. Çocuklarını tıpkı kendi çocukluğunda olduğu gibi büyütmeye çalıştı.

İlk kez bir pitonu olduğunda 6 yaşındaydı ve 9 yaşında bir timsah yakaladı. Steve için sıra dışı gibi görünen her şey ziyadesiyle doğaldı. Ünlendiği belgesellerde nasıl bir olayın içinde bulunduğunu bildiğini ve bir eğer bir hayvan tarafından ısırılırsa burada suçun kendisinde olacağını söylüyordu. Kendi suçu muydu bilinmez, ancak bir belgesel çekimi sırasında uğradığı vatoz saldırısı sonucu hayata veda etti.

Bugün ise onun 57. yaş günü. Yani eğer yaşasaydı öyle olacaktı. Google onu unutmayıp doodle yaptı. Öyleyse bize de kutlamak düşer değil mi?

Dünyalık yaşın kutlu olsun Timsah Avcısı!

Çocukluğu

Steve, 22 Şubat 1962’de, Avustralya Essendon, Victoria’da, Lyn ve Bob Irwin çiftinin çocukları olarak dünyaya geldiğinde ailesi, ona, “Stephen Robert Irwin” adını verdi. Steve, ilginç bir yaşamın içine doğmuştu. Kesinlikle sıra dışıydı. Çünkü ailesi, Queensland’daki Reptile and Fauna Park adlı hayvanat bahçesini yönetiyordu. Steve’in babası herpetoloji (sürüngenleri ve amfibileri inceleyen zooloji alt dalı) ile ilgilenen bir vahşi yaşam uzmanıydı. Daha doğrusu Steve, yıllar sonra babası Bob’u tam olarak bu şekilde tanımlayacaktı. Annesi Lyn ise, bir vahşi yaşam rehabilistiydi. Queensland’a taşındıklarında, bu hayvanat bahçesini kurmuşlardı. Haliyle Steve’in çocukluğu burada, vahşi hayvanlarla geçti. Normalde bir çocuğun etrafında kedi, köpek, balık, kuş gibi evcil hayvanlar olurken, onun için bir timsah ya da aslan, karşısına çıkabilecek sıradan bir hayvandı…

Ailesi, Steve’in hayatlarının büyük bir kısmını kaplayan bu vahşi hayvanlara alışmasını istiyordu. Bir bakıma Steve çalışmaya da erken başlamıştı. Hayvanların beslenmesi, parkın ve hayvanların genel bakımı gibi pek çok şeyde Steve, ailesine yardımcı oluyordu. Altıncı yaş gününde ona ilk oyun arkadaşı hayvanını hediye ettiler. Bu hediye, bodur bir pitondu. 9 yaşına geldiğinde ise, yanında babası varken timsahlara daha da yaklaşır olmuştu; onlarla anlaşmanın bir yolunu bulmak için cesurca çabalıyordu. İlk timsahını yakalamıştı. 9 yaşında başladığı bu işte ustalaşacak, hatta ünlenecekti. Steve, sürüngenlerin yakalanması işinde öncü olacaktı…

Avustralya Hayvanat Bahçesi

Steve, artık kocaman bir adam olmuştu. İşinde de gerçekten iyiydi. Sürekli zehirli yılanlarla çalışmasına karşın hiç zehirlenmemişti. Hatta bu kendisiyle ilgili en çok övündüğü konulardan biriydi. Sonunda 1991’de, hayvanat bahçesini ailesinden devraldı. Bugüne dek birkaç kez adı değişen parka, Steve kendi himayesine geçtiğinde “Australia Zoo” (Avustralya Hayvanat Bahçesi) adını verdi.

Burası onun evi gibiydi. İlk görüşte aşkı da burada tattı. En cesur kararlarını burada verdi. Karısı Terri ile birlikte, hayvanat bahçesini aşkla yaşattılar…

Steve Irwin evlendi

1991’de, Steve’in hayvanat bahçesini yeni devraldığı zamanlarda, Terri, Avustralya turnesine çıkmıştı. O, bir doğa aşığıydı. Steve’in hayvanat bahçesini de ziyarete gelmişti. Tanıştılar. Steve için kesinlikle “ilk görüşte aşk”tı. Terri de Steve’den etkilenmişti. Çok beklemediler. 4 ay sonra nişanlıydılar ve hemen evlendiler. Sevdikleri şeyleri birlikte yapmak için zaman kaybetmek istemiyorlardı.

Bu evlilik onlara “Bindi” ve “Robert Clarence” adını verdikleri iki çocuk da getirdi.

Timsah Avcısı

Steve’in timsahlarla, yılanlarla, vahşi doğa ile bu yakın teması, ünlü belgesel kanallarının yayın akışına da yön verdi. Böylesine bir yaşam, belgesel dünyasının dikkatinden kaçamazdı. “The Crocodile Hunter”ın  (Timsah Savaşçısı) ilk bölümü 1996’da yayınlandı ve büyük ilgi gördü. Hızla uluslararası bir yükseliş yaşadı. Dünyasının favori ismiydi. Çünkü programı 137 ülkede, 500 milyon izleyiciye ulaşmıştı. Özellikle programının adı ve timsahlarla olan iletişimi sebebiyle Steve, artık “Timsah Avcısı” olarak anılıyordu. Evet, bu belgesel onu gerçekten ünlü etmişti. Oysa çok zordu. Steve, bu belgesele pek çok tehlikeli hayvanın saldırısına uğramasına rağmen devam etti.

Steve’in kazandığı bu büyük şöhret, evindeki işlerinin de büyümesine vesile oldu. Onun yaşam alanı olan hayvanat bahçesi, 2000’den sonra 1600’den fazla hayvana ve bu artışla da 80 dönümden fazla bir alana ulaştı.

Programı sadece Timsah Avcısı bölümlerini değil, Timsah Dosyaları, Timsah Günlüğü’nü de içeriyordu. Ayrıca Timsah Avcısı adlı bir sinema filmi de çekildi. Tüm bunların geliri ise, hayvanları koruma örgütlerine bağışlandı.

Bu belgesel dizi, çekim çalışmalarının Antarktika’daki balinaları, penguenleri, mors balıklarını rahatsız ettiği yönünde, çevrecilerin sert eleştirileri sebebiyle durduruldu. Ancak daha sonra Avustralya Hükümetince yapılan araştırmada bu iddialar çürütüldü.

Steve, böylesine büyük bir eleştiriyi bir de 2004’te 10 aylık oğlu Robert kucağındayken 4 metre uzunluğundaki bir timsahı eliyle beslediği için alacaktı…

Steve Irwin Yaban Hayatını Koruma Vakfı

Steve, hayvanların, özellikle vahşi hayvanların yaşama hakları için hayvan koruma örgütü olan, “Steve Irwin Yaban Hayatını Koruma Vakfı”nı kurdu. 2002’de, “Yaban Hayatı Savaşçıları” adını alan bu vakıf, insanları, yaralı, tehdit ve tehlike altındaki vahşi hayvanları korumak konusunda eğitmek amacıyla kuruldu. Hayvanat bahçesinde de türleri tehdit altında olan hayvanların çoğalması için özel programlar yürütüyordu.

Steve, sevilmeyen hayvanların da yaşam hakkı olduğunun savunuyordu. Bunu özellikle anlatmak için belgeselinde bulunduğu durumda, nasıl bir olayın içinde bulunduğunu ve bir eğer bir hayvan tarafından ısırılırsa burada suçun kendisinde olacağını söylüyordu. Oysa bu cesur adamın da korkuları vardı. Adını bile duyduğunda kimilerini tüylerini diken diken eden timsahlarla hep bir arada oln Steve, papağandan korkuyordu. Ancak nihayetinde onun da bir canlı olduğunun bilincindeydi.

Ödülleri

Steve, işinin temeline sevgiyi ve cesareti almıştı. Oldukça da başarılıydı. Haliyle bu başarı, büyük ödüllere layık görüldü. Örneğin Steve’e, 2001’de, küresel koruma ve Avustralya turizm hizmetlerinden dolayı, “Avustralya Yüzüncü Yıl Madalyası” verildi. Ne büyük onurdu!

2002’de, Avid Konservatörü, “Oueensland Müzesi Madalyası” ve “Brisbane En İyi İhracat Ödülü”ne layık görüldü. Bu ödüllerin onuru da, hayvanları koruma ve kurtarmaya olan bağlılığından ötürü Steve’e bahşedildi. Yine aynı yıl, “The Crocodile Hunter: Collision Course” adlı filmi, “Best Family Feature Film-Comedy”de, “Genç Sanatçı Ödülü”ne layık görüldü.

Ocak 2006’da düzenlenen “Avustralya Haftası” kutlamalarında ise, Steve, Los Angeles, Kaliforniya’daki UCLA, Pauley Pavillion’da göründüğünde büyük bir ödül daha almıştı. Çok seveni vardı ve hepsi de onu yakından görmek için deli oluyordu. Bu son özel duygu anlarından biriydi. Ancak Steve, bunu elbette bilmiyordu…

Steve Irwin öldü

Steve, ölümün ona vahşice yaklaştığından habersiz, çalışmaya devam ediyordu. Temmuz 2006’da, hayvanat bahçesinin 10 yıllık planını kurmuştu. İyi tarafından bakılırsa, Steve aniden hayata veda ettiğinde hayvanat bahçesinin, hayvanları koruma çalışmalarının 10 yılını garanti etmişti.

Çok değil, 2 ay sonra, 4 Eylül’de Steve, o talihsiz kazayı yaşadı. “Okyanusun En Ölümcül Canlıları” adlı belgesel için Queensland’da bulunan Büyük Mercan Kayalıkları’nda ekibi ile hazırdı. Çekime başlayabilirlerdi.

Steve’in, çekim sırasında yüzen bir vatoza arkadan yaklaşması gerekiyordu. Her şey o kadar hızlı oldu ki! Vatoz, Steve’i bir tehdit olarak görmüştü. Bir anda saldırıya geçti ve iğnesini Steve’in göğsüne sayısız kez batırdı. Göğüs duvarı delinmişti ve hastaneye götürülemeden hayata gözlerini kapadı.

Uzmanların düşüncesine göre vatoz, muhtemelen bir köpekbalığının saldırısıyla karşı karşıya kaldığını düşünmüş ve böylesine ölümcül bir tepki göstermişti. Saldırı sırasında Steve’in yanında kameramanı Justin Lyons vardı. Uzun zaman sonra konu ile ilgili konuştuğunda ise, şunları anlattı:

“Kameram açıktı. Şöyle düşünüyordum: ‘Bu harika bir çekim olacak. Kesinlikle belgeselde yer alacak görüntüler olacak, bu harika!’ Sonra birden vatoz önüne geçiverdi ve kuyruğunu göğsüne çılgınca saplamaya başladı. Kuyruklarında ölümcül bir zehir vardır ve eminim ki inanılmaz bir acı veriyordur. Steve’in acıya aşırı yüksek bir toleransı vardı. Dolayısıyla biliyorum ki eğer Steve bir şeyden acı duyuyorsa, o şey gerçekten müthiş bir acı olmalıdır.”

Justin, Steve’e sürekli çocuklarını düşünmesini ve dayanmasını salık verse de darbeler öyle kuvvetliydi ki, Steve sadece “Ölüyorum” diyebildi.

Bu, dudaklarından dökülen son sözdü…

Not:

Biyografisini okumak istediğiniz kişileri lütfen bizimle paylaşın.

Instagram: biyografivekitap