Kemal Sunal ile yapılan son röportaj

4/48

Değiş tonton…
Kemal Sunal bir eve giriyor. Çok zengin bir ev. Evde bir papağan var. Konuşmaya başlıyor. Bizimki etrafına bakınıyor, şaşkın; “Kim o, kim konuşuyor?” diyor. Kuş “ben konuşuyorum, buradayım” diye üsteliyor. Nihayetinde kuşu keşfeden Şaban yanına gidip özür diliyor: “Kusura bakma abi, ben seni kuş sanmıştım”
Ne oluyor? Primitif şahsım, kahkahalarla gülüyor…
Hanginiz “Kop da Gel Şaban”daki “şiki şiki ba ba” sahnesini bilmez ki?
“Eşşoleşşek” Kemal Sunal’ın ağzında hakaret olmaktan çıkmadı mı?
Kemal Sunal’ın filminin gösterileceği kanal o gece RTÜK kurbanı olursa…
Alper Tunga öldü mü?
Esiz acun kaldı mı?

5/48

Psikolog gibi olacak ama, çocukluğunuz nasıl geçti, dayak yediniz mi mesela?
Çocukluğumda dayak yedim tabii. Ben biraz da dayağın olmasından yanayım.
Hakkıyla dayak yediniz yani?
Dayak gerektiği zaman çok yararlı, ama bunu iyi ayarlamak lazım. Yararlı oluyor bana göre. Çünkü son zamanlarda bir bakıyorsunuz bütün gençlik bunalımda. Neyin bunalımındalar hiç belli değil. Soruyorsunuz; açıklamıyorlar da. Çünkü rahatlayamıyorlar. Güzel bir şey yapıyorlar, karşılığı yok, kötü bir şey yapıyorlar yine karşılığı yok

6/48

Doğrularla yanlışlar birbirine mi karışıyor?
Karışıyor tabii. Gençler de bunalıma giriyor. “Aferin” ile “ceza”yı ayırt edemiyorlar. Ben çocukluğumda, gençliğimde bir hata yaptığım zaman babamdan müthiş dayak yiyordum ama rahatlıyordum da. Neden rahatlıyordum? Bir yanlış yapmıştım, onun cezasını çekiyordum. Onun cezasını çekmesem, “ne gün olacak, ne zaman önüme çıkacak” diye hep merak eçinde kalırdım ve bu bende endişe yaratabilirdi.
Anneniz “dövme yavrumu” falan demiyor muydu?
Diyordu. Der… analar der onu, o klasik. Ama benim görüşüm: Hak etmişseniz yiyeceksiniz. Çocuklar biraz yemiyor diye hepsi bunalımda. Bunalımdan kurtarmak lazım çocukları, rahatlatmak lazım.

7/48

Dersler, okulla aranız nasıldı?
Ben Vefa’da büyüdüm. Doğma büyüme İstanbullu’yum. Bizim çocukluğumuzda gecekondular yoktu ama ahşap evler, ahşap konaklar bir nev’i şimdiki gecekonduların karşılığıydı. Her odasında birer aile otururdu. Eski bir konak düşünün… Laleli’de, Süleymaniye’de, Beyazıt’ta, Vefa’da… Eski İstanbul’da bu tip konaklar vardı. Her odasında başka bir aile oturuyordu.
Siz de öyle bir konakta dört beş aile bir arada mı büyüdünüz?
Evet ben de böyle bir ahşap evde büyüdüm, şimdi o evlerin karşılığı gecekondu heralde

8/48

Maddi durum kötüydü demek?
Tabii memur bir ailenin çocuğuydum ve haliyle maddi durumumuz iyi değildi. Orada büyüdük ama güzel bir kenar semtte büyüdük. Eski İstanbul’u yaşadık.
Okul?
Uzun sürdü benim okul hayatım. Ben Mimar Sinan İlkokulu’nu bitirdim. Eskiden imtihan da yoktu, özel okullar da bu kadar çok değildi; belki iki tane özel okul vardı. Devletin ortaokullar, liseleri vardı ve ilkokulu hangi semtte bitirdiyseniz oradaki ortaokula devam ederdiniz. Öyle şimdiki gibi Vefa’da okuyan öğrencinin Yeşilköy’deki okula gitmesi gibi bir durum yoktu. O yüzden ben de Vefa Lisesi’ne girdim, ortaokulu ve liseyi orda bitirdim. Liseyi en geç bitiren talebelerden biriyim. Tam 11 sene sürdü.

9/48

Gerçek bir Hababam…
Tabii, tabii, kesinlikle… Sonra üniversiteye girdim, bir sene okudum, tiyatro ağır bastı ve bıraktım. Ara verdiğimde birinci sınıftan 6-7 tane dersim kalmıştı, ondan sonra senelerce uğramadım. Sonra aftan yararlandım…