Türk ulusunun bağımsızlığı ve egemenliğinin simgesi olan İstiklal Marşı, Kurtuluş Savaşı'nın zaferle sonuçlanacağına olan inancı simgelemekte ve Türk askerinin gücünü vurgulamaktadır.
Türkiye ve KKTC'nin Milli Marşı olan İstiklal Marşı'nın yazarı Mehmet Akif, ''Allah bir daha bu millete bir İstiklal Marşı yazdırmasın!" ifadelerini kullanmıştır.
Peki, İstiklal Marşı ne zaman, hangi tarihte kabul edildi? İşte, her seferinde büyük bir gurur ve coşku ile okunan İstiklal Marşı’nın 10 kıtası ve kabul tarihi..
İSTİKLAL MARŞI HANGİ YIL YAZILDI?
İstiklal Marşı, 1921 yılında "Vatan Şairi" ve "Milli Şair" olarak anılan Mehmet Akif Ersoy tarafından yazılmıştır. Bestesi ise Osman Zeki Üngör ve Edgar Manas'a aittir.
İSTİKLAL MARŞI KABULÜ NE ZAMAN?
Maarif Vekaleti, Türk Kurtuluş Savaşı'nın başlarında, 1921 yılında bir güfte yarışması düzenlemiş ve memleketin ve milletin genel durumunu aktaracak olan bu milli marş için 500 lira ödül koymuştur.
Yarışmaya eser gönderenler arasında Kazım Karabekir, Hüseyin Suat Yalçın, İsak Ferrara, Muhittin Baha Pars ve Kemalettin Kamu gibi tanınmış isimler de vardır ve toplamda 724 şiir katılmıştır. Mehmet Akif, milletin başarılarının para ile övülemeyeceği düşüncesinde olduğu için yarışmaya katılmak istememiştir.
Şiir gönderme tarihinin sona ermesinin ardından Eğitim Bakanlığı güfteleri incelemiş ancak iatedikleri şekilde bir esere rastlamamıştır. Mehmet Akif, dönemin Maarif Vekili Hamdullah Suphi Bey'in kendisine yazdığı davet mektubundan sonra fikrini değiştirmiş ve Türk ordusuna hitap ettiği şiiri kaleme alarak Bakanlığa teslim etmiştir.
Mehmet Akif yazdığı şiirde; Kurtuluş Savaşı'nın kazanılacağına olan inancını, Türk askerinin yürekliliğine ve özverisine güvenini, Türk ulusunun bağımsızlığa, Hakk'a, yurduna ve dinine bağlılığını dile getirmiştir. Hamdul¬lah Suphi Bey, Akif'in şiirinin önce cephede asker arasında okunma¬sına karar vermiş ve Batı Cephesi Komutanlığına gönderilen şiir, askerin beğenisini kazanmıştır.
Ön elemeyi geçen 7 şiir, 12 Mart 1921 tarihinde Mustafa Kemal'in başkanlığını yaptığı Meclis oturumunda tartışmaya açılmıştır. Mehmet Akif'in şiiri, Meclis kürsüsünde Hamdullah Suphi Bey tarafından okunmuş ve bazı mebusların itirazlarına rağmen Mehmet Akif'in şiiri coşkulu alkışlarla kabul edilmiştir.
Kazandığı 500 liralık ödülü, yoksul kadın ve çocuklarına iş öğreterek geçimini sağlamalarına yardımcı olmak için kurulan Darülmesai’ye bağışlayan Mehmet Akif, İstiklal Marşı'nın Türk milletinin eseri olduğunu beyan etmiş ve İstiklal Marşı'nın güftesini, şiirlerini topladığı Safahat'a dahil etmemiştir.
Ülke Kurtuluş Savaşı mücadelesi verdiği için Akif'in şiirinin bestelenmesi iki sene ertelenmiş ve 12 Şubat 1923 tarihinde İstanbul Maarif Müdürlüğüne beste yarışması açma görevi verilmiştir.
Şiirin bestelenmesi için açılan ikinci yarışmaya 24 besteci katılmıştır. 1924 yılında Ankara'da toplanan seçici kurul, Ali Rıfat Çağatay'ın bestesini kabul etmiş ve bu beste 1930 yılına kadar çalınmıştır.
1930'da ise değiştirilerek dönemin Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası Şefi Osman Zeki Üngör'ün 1922'de hazırladığı bugünkü beste yürürlüğe konmuştur. Toplamda dokuz dörtlük ve bir beşlikten oluşan marşın armonilemesini Edgar Manas, bando düzenlemesini de İhsan Servet Künçer yapmıştır. 2013 yılında marşın bestesine okunma zorluğunu gidermek amacıyla çeşitli teknik düzenlemeler gerçekleştirilmiştir.
İSTİKLAL MARŞI'NIN 10 KITASI
Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.
Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal!
Kahraman ırkıma bir gül! Ne bu şiddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal...
Hakkıdır, hakk'a tapan, milletimin istiklal!
Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım.
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.
Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar,
'Medeniyet!' dediğin tek dişi kalmış canavar?
Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma, sakın.
Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.
Doğacaktır sana va'dettigi günler hakk'ın...
Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın.
Bastığın yerleri 'toprak!' diyerek geçme, tanı:
Düşün altında binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı:
Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı.
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şuheda fışkıracak toprağı sıksan, şuheda!
Canı, cananı, bütün varımı alsın da hüda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Ruhumun senden, ilahi, şudur ancak emeli:
Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli.
Bu ezanlar-ki şahadetleri dinin temeli,
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli.
O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- taşım,
Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım,
Fışkırır ruh-i mücerred gibi yerden na'şım;
O zaman yükselerek arsa değer belki başım.
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.
Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal:
Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, hakk'a tapan, milletimin istiklal!
